Het afscheid nemen van mijn linker borst
Nooit was ik mij zó bewust van jou tot het moment dat de arts zei dat er verkeerde cellen in jou zaten. Er was geen keus, ik moest jou laten weghalen.
Kon ik dit wel aan? Hoe zou het zijn als jij er niet meer zou zijn.
Je bent echt een deel van mij. Altijd zijn jullie met z’n tweeën en dan moet er één weggehaald worden.
Verstandelijk weten wij dat er geen keuze is, maar gevoelsmatig is het toch een heel ander verhaal.
We hebben ervoor gekozen om een reconstructie te doen, qua buitenkant zou er niet zoveel verschil zijn.
Aan de buitenkant klopt dit inderdaad, maar inwendig ben jij niet te vervangen.
De plastische chirurg heeft zijn uiterste best gedaan om het beeld te evenaren toen jij er nog zat. Dat is zeker goed gelukt, maar toch wordt het nooit meer zoals het was.
Het heeft een aantal jaren geduurd voordat ik kon accepteren dat jij er niet meer bent. Het is een periode waarin ik veel diepe dalen heb beleefd, maar ik ben er sterker door geworden. Ik ben bewuster gaan leven en geniet meer van de kleine dingen om mij heen.
Carpe diem is zeker mijn levensmotto geworden, want morgen kan het zomaar anders zijn.
Het afscheid van jou heeft mij veel verdriet gedaan met veel onzekerheden, maar hoe raar het ook is, het heeft mijn leven zeker verrijkt.
Daar ben ik jou heel erg dankbaar voor.
- Ellis